„Genius loci w istotny sposób wpływa na jakość życia społeczności z nim związanej, wzbogaca sferę duchową człowieka, potęguje jego wrażliwość artystyczną, możliwości intelektualne i twórcze. W konsekwencji stanowi potencjalne źródło inspiracji dla kształtowania krajobrazu (…). Warunkiem zaistnienia tychże miejsc jest niezwykłość, wyrazistość, łatwa identyfikowalność, moc wywoływania bogactwa przeżyć, przesycenie istotnymi treściami, sięgającymi istoty ludzkich potrzeb i odczuć. Fakt istnienia zjawiska zwanego duchem miejsca, obliguje nas do jego zachowania; ocalenia zarówno tego, co współtworzy ową indywidualną, unikalną jakość, jak i całego kontekstu. Jest rzeczą konieczną nie tylko ochrona miejsc obdarzonych szczególną atmosferą, lecz także ich tworzenie.
Genius Loci to pojęcie, które jest wpisane w subiektywne postrzeganie danego miejsca, należy umieć dostrzec wartości miejsca i się na nie otworzyć.(…) Pojęcie ducha miejsca rozumiane jest jako zespół cech, które nadają poszczególnym miejscom indywidualną jakość.” Koniec cyt. Krystyna Dąbrowska‐Budziło, „Genius Loci, jako potencjalne źródło inspiracji dla kształtowania krajobrazu”, 2011, Politechnika Krakowska.
Cechy decydujące miejsce inwestycji to przede wszystkim: istniejący budynek Wydziału Elektrycznego, zaprojektowany w 1995 roku (data z metryki projektu) z dobudowaną 15 lat później salą audytoryjną im. Prof. Stanisława Skoczowskiego; spadek terenu w kierunku wschodnim – różnica wysokości około 6-7 metrów; część wschodnia, wzdłuż granicy terenu opracowania konkursowego, płaska i niezadrzewiona – teren zabudowany garażami do wyburzenia; widoczne obwałowania w terenie – pięć zielonych „niecek” (jedna poza terenem opracowania konkursowego) – widoczne na mapach z 1917 roku, opisane wówczas jako „pulver magazine”, nie zadrzewione na swoich dnach, po swoich obwodach obwałowane i zadrzewione; pas zieleni przylegający do ul. 26 kwietnia; intensywny pas zieleni oddzielający budynek WE od „garażowiska”, lokowany wzdłuż osi północ-południe.
Ze wszystkich cech decydujących wymienionych na wstępie, zasoby zieleni, połączone z obwałowaniami niecek, są najważniejsze. Ukształtowanie terenu i bioróżnorodność, wielość i tym samym intensywność zieleni, buduje niezwykłość, wyrazistość, łatwość identyfikacji miejsca oraz ma niewątpliwie moc wywoływania bogactwa przeżyć (wstęp Genius Loci, powyżej). Należy więc nie tylko uszanować istniejącą zieleń, ale zainspirować się nią i wzbogacić. Kolejny budynek nie może, równie stanowczo jak pierwszy (istniejący), dominować tej cechy. Powinien się wtapiać, zanikać i uzupełniać tę cechę. Nowy budynek powinien również, poprzez swoją architekturę oraz nowoczesność techniczną (energetyczną) wskazać kierunek przyszłych przeobrażeń budynku Wydziału Elektrycznego.
Chcąc uszanować walor krajobrazowy, nowy dom powinien unikać twardych ograniczeń geometrycznych, liniowych, dopiero to prowadzi do empatii przestrzennej, twórczej ostrożności, bez aspiracji dominowania przestrzeni. Granic fizycznych budynku nie da się rozmyć, zawsze jest krawędź, co oczywiste. Natomiast poprzez prawidłowo dobraną skalę nowego budynku, jego strukturę i jego wygląd, możemy świadomie i udanie ograniczyć oddziaływanie ciała fizycznego (budynku), w krajobrazie.
Nowy budynek składa się z dwóch części:
- rozległej kondygnacji parteru (+1), którego zasadnicza część jest ulokowana na miejscu istniejącego „garażowiska” i rozbudowuje się w kierunku zachodnim, wykorzystując ukształtowanie terenu,
- z części dwukondygnacyjnej, zorientowanej horyzontalnie i całkowicie przeszklonej bryły.
Szklana fasada powoduje, że ze środka budynku, z każdego miejsca widać otaczającą zieleń. Odczuwamy komfort orientacji w przestrzeni, co powoduje odczucie spokoju i harmonii, które sprzyjają skupieniu i koncentracji. We wnętrzach stawiamy na naturalne materiały, takie jak drewno czy beton, miłe w dotyku, wprowadzające ciepło i przytulność, które redefiniują charakter wnętrz wyższej uczelni jako miejsca bardziej oswojonego, mniej formalnego, miejsca otwartego na potrzeby młodych użytkowników. Taki charakter wnętrza podkreślają również fotele, sofy, siedziska, pufy, miękkie dywany, lampy stojące, zieleń wewnętrzna stojąca na podłodze i spływająca z przestrzeni sufitów. W salach wykładowych i laboratoriach studenckich surowe betonowe ściany otrzymują dekoracje w postaci murali z motywami informatycznymi.
Jesteśmy w Szczecinie, którego wyjątkowość definiują, między innymi mozaiki na wielu budynkach, rozsiane po całym mieście. W 2020 roku z inicjatywy lokalnej społeczności powstała mapa z dokładną lokalizacją 111 kompozycji mozaik szczecińskich, stanowiąca nowy szlak turystyczny dla zwiedzających miasto, który według autorek projektu ma zwiększyć wiedzę na temat dekoracji architektonicznych oraz powojennej sztuki polskiej, a także docenić już istniejące mozaiki i uchronić je przed zniszczeniem. Uznając ten projekt za bardzo wartościowy, chcemy dołożyć kolejną stację na mapie szczecińskich mozaik, kultywując tą wyjątkową cechę Szczecina. „Nasza” mozaika znalazła swoje miejsce w holu wejściowym nowego budynku na najbardziej wyeksponowanej ścianie. Wprowadzając do środka prawdziwe, ręcznie robione rzemiosło, dopełniamy wyjątkowości tego miejsca, a sesje zdjęciowe turysty i każdego studenta obiegną zapewne cały wirtualny świat.
W „niecce” pomiędzy istniejącym budynkiem WE, a nowoprojektowanym WI, organizujemy przestrzeń integracji na świeżym powietrzu, przy niej lokujemy kameralny obiekt pawilonowy z bufetem i czytelnią. Jednocześnie przewidujemy zagospodarowanie kolejnej „niecki”, ulokowanej na północy, w pobliżu ul. 26 kwietnia, jako otoczony zielenią – plac parkowy, gdzie przewidziano też lokalizację stojaków na rowery. Zagospodarowane „niecki” pomiędzy budynkami, oglądane obrazy zieleni ze środka budynku, kontakt z naturą i zastanym (zielonym) ładem przestrzennym, spotęgowane równomiernie rozłożonymi w budynku zielonymi tarasami i atriami uzupełnionymi komunikacją wewnętrzną, dają szansę na zmianę rutyny życia akademickiego. Słowami Zamawiającego,: „tworzą przestrzeń inspirującą, innowacyjną, elastyczną, dostępną i wspomagającą przeprowadzane tam procesy naukowe i dydaktyczne.”
