Przystępując do prac nad koncepcją konkursową domu studenckiego dla Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu postanowiliśmy zintegrować zarówno ogólnodostępne informacje, jak i własne doświadczenia związane z funkcjonowaniem w takich obiektach. Kontekst dla niniejszego projektu stanowi istniejąca zabudowa kampusu Morasko złożona wyłącznie z obiektów dydaktycznych i naukowych. Z tego powodu realizacja nowego budynku o silnym oddziaływaniu aktywizującym, którego funkcjonowanie nie zamyka się w ograniczonych ramach czasowych nabiera szczególnego znaczenia. Akademik to środowisko, w którym spotkają się ludzie pochodzący z różnych miejsc, o odmiennych doświadczeniach życiowych i potrzebach. Wejście w taką rzeczywistość otwiera przed użytkownikami nowe szanse, ale też i wyzwania. Dlatego chcielibyśmy stworzyć warunki, które skompensują ewentualne nierówności, zapewnią możliwość stopniowej adaptacji i indywidualnego określenia stopnia uczestnictwa we wspólnocie poprzez zróżnicowane formy zamieszkania.
Projektowany budynek ukształtowano analogicznie do zabudowy istniejącej – w formie zwartego bloku z dziedzińcem wewnętrznym. Zasadnicza, frontowa elewacja projektowanego Domu Studenckiego kontynuuje linię zabudowy wyznaczoną przez sąsiadujące budynki. Połączenie szarych powierzchni zewnętrznej elewacji i ceglana okładzina dziedzińca nawiązuje do materiałów i wykończeń charakterystycznych dla kampusu. Prostokątna bryła budynku została rozcięta na cztery odrębne segmenty, a podział ten podkreślono ceglaną okładziną przenikającą z wnętrza budynku ku gładkiej „zewnętrznej skórze”. W przestrzeniach pomieszczeń wspólnych i łączników zastosowano okładzinę ceglaną identyczną jak na elewacjach w celu zatarcia granicy pomiędzy wnętrzem i zewnętrzem oraz podkreślenia otwartości budynku.
Wejście do akademika i część funkcji usługowych zaprojektowano od ulicy Umultowskiej tak, by podkreślić jej charakter jako głównej osi komunikacyjnej spajającej kampus. Drugą eksponowaną elewacją jest fasada wschodnia, od strony zaprojektowanego przedłużenia drogi między gmachem Chemii i WCZT. Elewacja południowa i zachodnia otwiera się na tereny zielone. Od strony zachodniej pozwala powiązać projektowany obiekt przestrzennie z obszarem przewidzianym dla budowy kolejnych domów studenckich w przyszłości. Linia elewacji zachodniej została wybrana tak, by umożliwić ewentualną kontynuację osiowego założenia wyznaczonego przez reprezentacyjny plac przed budynkiem Wielkopolskiego Centrum Zaawansowanych Technologii. Program obiektu zakładał zamieszkanie „pod wspólnym dachem” grupy 400 osób. W jednym miejscu będą mogli znaleźć się zarówno ludzie sobie bliscy jak i osoby zupełnie anonimowe. Aby uniknąć bezpośredniego zderzenia stref prywatnych z publicznymi oparliśmy strukturę części mieszkalnej na modelu wertykalnej wioski, w której stopniowanie relacji w grupie odbywa się przez grę czynników przestrzennych. Kolejne poziomy organizacji, budowane w oparciu o wydzielone sekcje budynku, służą stopniowaniu liczebności grup sąsiedzkich. Relacja względem trzonu głównego pozwoli lepiej zdefiniować strefy o zróżnicowanym poziomie prywatności i otwartości społecznej, dając szerszy wybór przyszłym mieszkańcom. Takie wydzielenie członów budynku to także umożliwienie większej identyfikacji każdego użytkownika w odniesieniu do całego budynku. W wymiarze urbanistycznym nawiązuje do otaczającej zabudowy i daje możliwość uniknięcia poczucia zamieszkiwania amorficznego molocha.
Struktura komunikacyjna oparta na jednej podstawowej drodze wiodącej do części mieszkalnej poprzez hol główny daje szansę poznania „z widzenia” wszystkich użytkowników akademika ułatwiając zadomowienie i zwiększając poczucie bezpieczeństwa charakterystyczne dla struktury „wioski studenckiej”. Program użytkowy wyznaczył strukturę zamieszania złożoną wyłącznie z pokoi jedno i dwuosobowych. Grupy jednakowych pokoi nie zostały jednak skomasowane. W ten sposób nie tworzą homogenicznych przestrzeni zapewniając poczucie różnorodności. Neutralna kolorystyka wnętrz mieszkalnych czyni je podatnymi do „personalizacji” przez zamieszkujących je studentów. Istotnym czynnikiem przy projektowaniu było uzyskanie odpowiedniego doświetlenia. Zapewniono jednakowy standard pokoi by nie tworzyć wewnętrznych podziałów. Pokoje dla niepełnosprawnych zlokalizowano w bezpośrednim sąsiedztwie trzonów windowych. Na wszystkich kondygnacjach przewidziano też funkcje dodatkowe i pomieszczenia użytkowane wspólnie. Strefy wspólne otwierają się na obszar komunikacji. Połączone z kuchniami i tarasami stają się obszarami integracji mieszkańców przyległych „bloków” i realizacji wspólnych projektów. Różnorodność wyposażenia oraz mobilne ściany służą dostosowaniu do aktualnych potrzeb użytkowników. Przestrzenie współdzielone są jednym z najsilniejszych zalążków budowania wspólnoty, a codzienne czynności jak gotowanie i spożywanie posiłku stanowią najlepszą okazję do poznania nowych członków wspólnoty i pogłębiania już nawiązanych relacji.
Funkcje dodatkowe związane z życiem akademika rozlokowano przede wszystkim przy ulicy Umultowskiej, tak, by były dobrze widoczne i łatwo dostępne z głównego ciągu komunikacyjnego kampusu. Sklep został zlokalizowany w narożniku północno-wschodnim projektowanego budynku. Klub studencki znajduje się w środkowej części. Obok niego znalazła miejsce stołówka co umożliwia połączenie i wspólne wykorzystanie obu sal. Otwarta przestrzeń przed budynkiem pozwala wyprowadzić imprezy organizowane w akademiku w przestrzeń osi głównej kampusu tak, by umożliwić jego interakcję z przestrzenią zewnętrzną. Dzięki temu powstało też powiązanie z monumentalnym placem zrealizowanym przed budynkiem WCZT. W ten sposób plac zyskał widzów, a klub i stołówka atrakcyjną panoramę wizualną. Przy lokalizacji przedszkola założono, że jest to obiekt dedykowany użytkownikom zewnętrzny a nie mieszkańcom akademika. Ponadto odmienna specyfika obu funkcji wymagała oddzielenia tych stref. Dlatego przedszkole zlokalizowano w południowo-wschodnim narożniku budynku zapewniając łatwy dostęp od strony projektowanej drogi i warunki dla placu zabaw. Centralny plac wewnętrznego dziedzińca powstał z połączenia dróg, które poprzez otwarcia w parterze łączą obiekt z otoczeniem. Podcienia w poziomie parteru zostały przeznaczone na funkcje pomocnicze, techniczne, parking rowerów, zadaszoną siłownię na świeżym powietrzu i plac gier, które mogą być użytkowane niezależnie od pogody. Ważnym elementem kształtowania przestrzeni wypoczynkowej są duże ławy/ platformy do siedzenia wykonane z drewna oraz centralny taras i ażurową wielofunkcyjną strukturą. Platforma staje się elementem centralnym, stanowiąc pewnego rodzaju scenę do wydarzeń kulturalnych i społecznych.
